Joseph ConradI

Wielka postać światowej literatury, autorytet moralny, świetny obserwator. Jego prozę wykorzystywano wielokrotnie w światowym i polskim kinie, doceniając jego bystrą i wnikliwą obserwację ludzkiej osobowości. Twórczość J. Conrada jest w znacznej mierze na osobistych doświadczeniach, związanych z latami jego pobytu na morzu. Wartość i siła oddziaływania jego pisarstwa polega na podjęciu problematyki etycznej, ujętej w kategorie obowiązku, honoru i wierności. Typowymi bohaterami są tutaj ludzie morza, poddawani ciężkim próbom siły woli w warunkach często skrajnie trudnych: osamotnienia czy groźby skazania na zagładę fizyczną. Jedyną drogą ocalenia jest rygorystyczne przestrzeganie heroicznego kodeksu moralnego, obowiązku społecznej lojalności, zaciętej obrony honoru wbrew wszelkim przeciwieństwom i okolicznościom Losu: ślepej siły pozbawionej w jego ujęciu jakiegoś nadrzędnego - boskiego lub ludzkiego porządku i sankcji. Ale istotna treść moralna tych słynnych "prostych zasad" Conradowskich (czerpanych z etosu rycerskiego i romantycznego) polega na bezlitosnej konfrontacji ideałów z rzeczywistym zachowaniem się ludzi w konkretnych warunkach czasu i miejsca

Conrad Joseph, właściwie Teodor Józef Konrad Korzeniowski (1857-1924), wybitny angielski pisarz pochodzenia polskiego. Syn powstańca styczniowego, przebywał wraz z rodzicami na zesłaniu w Rosji. Po śmierci rodziców zaopiekował się nim wuj Tadeusz Bobrowski.

1874 przerwał naukę w gimnazjum i wyjechał na zachód. 1878 zaciągnął się jako marynarz na statek angielski, robiąc karierę aż do stopnia kapitana (1886), pływając m.in. do Australii, Archipelagu Malajskiego, Afryki (Kongo). 1894 porzucił zawód marynarza, poświęcając się pisarstwu.

Debiutował Szaleństwem Almayera (1895, wydanie polskie 1923 pt. Fantazja Almayera), ale dopiero powieść Los (1914, wydanie polskie 1955) przyniosła mu samodzielność pisarską i materialną. W 1914 bawił w Polsce, w czasie I wojny światowej popierał w licznych wystąpieniach swój rodzinny kraj.

Jego twórczość została uznana za klasykę literatury światowej XX w. Wykorzystał w niej swoją bogatą biografię, kładąc nacisk na ideały honoru, wierności, obowiązku i odwagi w walce ze ślepym, często okrutnym przeznaczeniem.

Opublikował kilkadziesiąt zbiorów opowiadań i powieści, wśród których najbardziej znane to: Murzyn z załogi "Narcyza" (1897), Lord Jim (1900), Jądro ciemności (1902), Tajfun (1903), Nostromo (1904), Zwierciadło morza (1906), W oczach Zachodu (1911), Tajny agent (1912), Freja z Siedmiu Wysp (1912), Los (1914), Zwycięstwo (1915), Smuga cienia (1917), Ocalenie (1920), Korsarz (1923).